Geen grandioze gebeurtenissen in de foto’s van Michel Vanden Eeckhoudt, geen politieke of moraliserende boodschappen. Maar levensfragmenten, ogenblikken uit het dagelijkse leven, in wat ze voor grappigs, zachts, vertederends, soms ook triests kunnen inhouden.

Elke foto vormt een kleine geschiedenis, een kroniek van de banaliteit die hij sublimeert. Tedere beelden, soms pijnlijke, die twijfels en vragen achterlaten, die in het geheugen blijven hangen zoals een chanson met nostalgische accenten. De foto’s van Michel Vanden Eeckhoudt, in grijstinten, bieden heel het gamma aan gevoelens terwijl ze de medeplichtige glimlach verkiezen boven de schaterlach, een zachte melancholie boven de tranen.

“Bij Vanden Eeckhoudt wordt men nooit geconfronteerd met de gebeurtenis, met de grote momenten van de geschiedenis, maar met de tussenruimtes van het dagelijkse leven, in kleine ceremonies waarbij het vreemde en het absurde niet vreemd zijn. Zijn fotografie is de plaats voor persoonlijke feestjes, luchtig als het ballet van een danser met de Taj Mahal als achtergrond, of dat van zijn zoon Nicolas die huppelt in een stadspark, lichaamsexplosies en euforieën, festiviteiten voor zichzelf, zoals het gelaat lichtjes neigt om nog een beetje zon op te vangen, gestolen ogenblikken in de flow van de dag die de fotograaf heeft kunnen bewaren.

De wezens die zijn foto’s bevolken lijken er elk met hun eigen partituur naartoe te gaan, er naar eigen goeddunken in rond te lopen, in groep of geïsoleerd, in de ruimte die de fotograaf hun toewijst, fotograaf die aan het decor dezelfde zorg besteedt als aan de modellen. Er ontplooit zich een lichaamstaal waarin hij excelleert om die vast te leggen, zij het die van de danser, van de musicus, van de tapijtweefster, van op zijn beurt de ar- beider, van de majorette of van de koorddanser, spontane, stille choreografieën, opgewekt door de vrije tijd of door de arbeid, gewichtloze lichamelijke sculpturen.” (Xavier Canonne in het boek dat ter gelegenheid van de tentoonstelling verschijnt.)

Verdwenen in 2015.

Michel Vanden Eeckhoudt liet 13.000 negatieven waarin zijn vrouw Mary Van Eupen zocht, gesorteerd achter. De tentoonstelling toont bijna 250 foto’s, waar- van de helft ongepubliceerd is.
Michel Vanden Eeckhoudt werd in 1947 in Brussel geboren. In 1967 vat hij studies fotografie aan in La Cambre en begint al snel te werken voor een automobielsport magazine. Vanaf de oprichting in 1985 is hij lid van het agentschap VU. Samen met een activiteit als geëngageerde journalist interesseert hij zich voor die- rentuinen die hij zowel in Europa als in de Verenigde Staten gefotografeerd heeft. Hij is gefascineerd door het theatrale aspect van die plaatsen : zij die kijken, zij die bekeken worden, allemaal bekeken door de fotograaf. Tijdens zijn carrière als fotograaf realiseert hij talrijke tentoonstellingen en voert hij, alleen of samen met anderen, fotografieopdrachten uit in Tunesië, Nepal, Israël, Marokko of Egypte.
Michel Vanden Eeckhoudt heeft eveneens gewerkt voor Libération, waarbij hij zijn blik en zijn objectief, waar hij ook is, richt op de wereld van de arbeid. Hij overlijdt in 2015.

Een boek van 348 pagina’s en met 300 foto’s vergezelt de tentoonstelling.
Het is een gezamenlijke uitgave van Le Bec en l’air en het Musée de la Photographie. Teksten van Xavier Canonne, Michel Poivert en Mary van Eupe