Het werk vindt zijn oorsprong in een vertrouwd gebied waar ik regelmatig ging wandelen, het natuurreservaat de Kalmthoutse Heide in de Antwerpse Kempen. Getekend door branden en een ontbossingspolitiek van de pijnboombossen, is de toenmalige weelderige natuur op een tijdelijke manier getransformeerd in een woestijnach-tig landschap met silhouetten van uitgeholde bomen.

De fascinatie die ontstaat door de visioenen van een werkelijkheid met dystopische allures en door de totembomen of overblijfselen met diepdonkere stronken, uitgehold door het vuur, liggen aan de basis van mijn artistieke demarche. In eerste instantie was deze louter fotografisch. In een tweede fase worden diezelfde foto’s met een schaar verknipt om er de verticale vormen van de stronken uit te halen er de diverse lagen van hout tot schors te “dissecteren”.

De fragmenten worden dan geassembleerd volgens een veelheid aan nieuwe combinaties. Deze duiken dan op als voor- of achtergrond van gekleurde transparante plastic films in een spel van superposities. De levendige en artificiële kleuren die voortkomen uit kantoormateriaal mengen zich hier met de uitgedoofde plantaardige materie in een visuele zoektocht die geïnspireerd wordt door zowel bepaalde kunstwerken uit de XXe eeuw – waaronder popart en abstract impressionisme – als door archiefbeelden of hedendaagse beelden uit de media van een natuur getroffen door oorlogen of catastrofes. Door de schaal van de afdrukken in de tentoonstelling tenslotte is het, buiten de blik, ook het lichaam dat de reeks wil betrekken bij deze ontmoeting.