Kunstenaar-fotograaf Popel Coumou (1978) speelt in haar werk met de belangrijkste elementen van de fotografie: licht, papier en de perceptie van de werkelijkheid. Door haar collages van papier gericht te belichten voegt zij aan het papieren reliëf een derde dimensie toe. Zo komt het platte vlak tot leven. In een ruimte met hoge ramen ontstaat diepte door de naar binnen schijnende zon, op een uitgestrekt grasveld wordt een eenvoudig huisje zichtbaar, en in een donker en desolaat natuurlandschap doemen verlichte geometrische vormen op. Bij andere beelden wordt pas wanneer je goed kijkt duidelijk dat je geen life size objecten ziet maar een miniatuur stilleven van klei, met hier en daar zelfs nog een vingerafdruk.

Popel Coumou heeft een voorliefde voor lege ruimtes, grafische lijnen en tegen abstractie grenzende composities. Hoewel we zelden personages in haar werk zien, zijn er toch tekenen dat er een mens aanwezig is geweest, zoals een lege stoel of een openstaande deur. Speciaal voor de projectenzaal van Fotomuseum Den Haag maakt Popel Coumou nieuw werk waar ze de ruimte zelf in betrekt en legt tegelijkertijd haar maakproces bloot. Haar collagetechniek, voorheen voornamelijk op klein formaat, vergroot ze uit zodat er een installatie ontstaat waarbij de kijker haar illusionaire wereld in kan stappen. Popel Coumou liet zich hiervoor onder meer inspireren door het iconische gebouw van het naastgelegen Kunstmuseum van architect H.P. Berlage (1856-1934), maar volgt ook de architectonische lijnen van het Fotomuseum.