In haar werk omarmt Chloë Delanghe (Oostende, BE, 1991) het vreemde van alledag dat de fotografie kan onthullen. Delanghe verhoudt zich als kunstenaar tot haar eigen leven, begrepen als de relaties en verbintenissen waarin we geboren worden. Het zijn deze relaties die ons een leven lang vormen, maar die we ook een leven lang proberen te hervormen. In het artistieke universum van Delanghe zijn herinneringen, net zoals kunstwerken, vluchtig en moeilijk te vatten. Beelden, net als herinneringen, zijn onvolkomen, als suggesties van iets anders dat niet getoond wordt. Zien we echte, historische, familieverhalen of fotografische fabricaties? De kunstenaar geeft niet aan waar de grens tussen realiteit en fictie ligt. We bewegen in een schaduwspel, intiem en duister tegelijk.

De titel van de tentoonstelling, Famyly, is ontleend aan een foto die Delanghe maakte van een bakstenen muur waarop dit woord met spuitverf geschreven stond. De spelfout doet ons misschien glimlachen, maar verstoort ook onze lezing van dit alledaagse woord. Deze semiotische kortsluiting, waarbij een taalteken en haar betekenis troebel worden, roept een onstabiele wereld op, waarin woord en beeld uiting geven aan zowel angsten als verlangens, familiair en vervreemdend tegelijk.

Fotografie en verlies gaan hand in hand
De geschiedenis van de fotografie is een geschiedenis van geesten, verschijningen en schimmen. Voor de lens ligt vaak ook de andere kant van de spiegel: een mysterieuze wereld die onthuld moet worden, de duistere kant van de maan. Onze intuïtie zegt ons dat wat op camera gevat is – in tegenstelling tot andere kunstvormen – er vast en zeker ook echt moet zijn geweest (volgens het concept van filosoof Roland Barthes: “ça a été” oftewel “dit is geweest”). Maar hoe kunnen we daar zo zeker van zijn? Is onze ervaring van de wereld niet steeds vluchtig en ambigue?

Fotografie en verlies gaan hand in hand: het moment is dan wel gevat, maar het is ook onherroepelijk verloren. Decennialang werden overleden naasten gefotografeerd alsof ze nog in leven waren, aangekleed in hun eigen huis. Deze postume portretten werden gekoesterd door de nabestaanden en uitgestald in de woonkamer. Ook de beelden van Delanghe baden soms in een nostalgisch licht, waardoor een verlangen naar huiselijkheid, intimiteit en rust tastbaar worden. Het vreemde of schrikwekkende wordt het gekende, het familiaire.

De tentoonstelling Famyly beslaat twee zalen: in de Witte Zaal zijn meerdere series van fotografisch werk te zien, in de Tuinzaal twee digitale video’s. Veel van de werken worden voor het eerst getoond of hebben een nieuwe presentatievorm gekregen.