Bryan Schutmaat (Austin, Texas, 1983) concentreert zich bij voorkeur op het grensvlak van wildernis en beschaving. Daar fotografeert hij de eeuwige strijd van de mens tegen de natuur. Met zijn landschapsfoto’s brengt hij de gevolgen van verspilling, onverantwoorde bodemexploitatie en de rampzalige ingreep van de mensheid op de ecologie in beeld.

Fotografie als medium om een cultuuromslag te bewerkstelligen. In die zin past Schutmaat in de traditie van betrokken fotografen als Lewis Baltz, Robert Adams, Robert Frank, W. Eugene Smith en Dorothea Lange.

Schutmaat trok voor het eerst de aandacht van de fotowereld met zijn boek ‘Grays the Mountain Sends’ (2014). Een serie portretten en natuuropnames van bijna vergeten gemeenschappen in de Amerikaanse Rocky Mountains. Een schitterend geproduceerd boek, in weelderige kleuren gefotografeerd, waaruit blijkt dat Schutmaat behalve een begenadigd fotograaf, ook iemand is die het medium effectief gebruikt om een verhaal te vertellen.

Normaliter vindt Schutmaat zijn onderwerpen door lifters een ritje aan te bieden of zichzelf te introduceren bij mensen op geïmproviseerde campings langs de snelweg. Hij fotografeert hen met een logge grootformaat-camera op statief die tot traag werken noopt waardoor er ruimte is om een band met de geportretteerden aan te gaan.

In de begindagen van de corona-pandemie werd reizen sterk afgeraden. Veel van de mensen die Schutmaat doorgaans portretteert, behoren tot het kwetsbare deel van de Amerikaanse bevolking en hebben misschien geen toegang tot de reguliere gezondheidszorg. Om die reden vond Schutmaat het niet ethisch zijn gebruikelijke werkwijze te continueren.

Zoals iedereen tijdens de lockdown zat Schutmaat het grootste deel van de tijd thuis te wachten tot de pandemie zou overdrijven, snakkend naar frisse lucht en bewegingsvrijheid. De enige ruimte die hij zichzelf gaf, waren de autoritten langs de binnenwegen tussen Austin – waar hij woont – en Leon County, de locatie van Schutmaats familieboerderij, de plek waar hij zijn jeugd doorbracht.

‘County Road’ is daarmee Schutmaats urgentste en meest persoonlijke project. De zwart-wit foto’s – gemaakt tijdens de eerste maanden van de corona-pandemie – bieden een stille, intieme kijk op de achterafweggetjes van Schutmaats leven. Een leven zonder ontmoetingen, pijnlijke consequentie van de maatregelen om COVID-19 onder controle te krijgen.

Terwijl hij doorgaans een uiterst bedachtzaam werkende fotograaf is die eindeloos de tijd neemt, maakte hij de foto’s niet op grootformaat, maar met een compacte camera. ‘County Road’ staat daarmee dichtbij zijn vorige project, ‘Good Goddamn’ wat hij in een tijdsspanne van slechts enkele dagen realiseerde.