De tentoonstelling L’instant qui fuit schetst het parcours van Yves Auquier. Als fotograaf van het intieme interesseert hij zich voor wat leeft, voor de tijd die voorbijgaat, voor het vertrouwde en het vluchtige moment, terwijl hij zijn eigen dwarsdoorsnede samenvat met de notie van “intimistisch realisme”. Gedurende heel zijn carrière werkt hij in zwart – wit en op een seriële manier. Minutieus klasseert hij zijn negatieven in thematische classeurs en hiervan vertrekkend stelt hij nieuwe overzichten samen. Zijn reeksen publiceert hij voornamelijk onder vorm van portfolio’s die hij zelf analoog afdrukt.

In Pays Noir, zijn eerste boek, gepubliceerd in 1970, schetst hij het portret van de streek van Charleroi. Hij ziet er grandeur en schoonheid terwijl anderen, de inwoners van “Le Pays Noir” inbegrepen, er donkerte en ruïne zien. Hij wil zijn visie overbrengen, deze delen via het beeld, en hij slaagt daarin dank zij de subtiele eenvoud en de gevoeligheid van zijn benadering. De reeks Les Mineurs, in 1975 gepubliceerd onder vorm van een bundel, plaatst de Mens in het centrum van de foto’s; De eenzaamheid, de camaraderie, de mijn, de donkerte en de hardheid van het werk zijn even zovele onderwerpen van zijn foto’s.

Yves Auquier maakt enerzijds spontane beelden terwijl andere meer geposeerd zijn. Enkele jaren later zoekt hij de Sicilianen op die zich in België gevestigd hebben. In zijn reeks Sicilum neemt hij de tijd om de gewoontes van die geïmmigreerde bevolkingsgroep te ontdekken.

In zijn portfolio Bruxelles, gepubliceerd rond 1970, dompelt hij ons onder in een stedelijk universum : de lichtsaturatie op de wegen, de snelheid, de massa, de alomtegenwoor- dige beweging. De beelden volgen elkaar op en nodigen uit doorheen de stad te reizen gezeten op de voorste zetel van een auto verloren in het verkeer of zich vastgrijpend aan de verticale stang van een tram.

Zijn verzameling van dertig zwart – wit foto’s La vie de famille, gepubliceerd in 1970, toont belangstelling voor het gezin. De levensmomenten verstrijken onder het objectief van de fotograaf die zijn eigen familie als model neemt. De doodse momenten, die tussenruimtes van het dagelijkse leven, hebben een groot aandeel in de reeks. Siësta’s, meditatieve rustpauzes, lectuur, kinderspelen, zijn even zoveel gestolen ogenblikken aan de honger van de tijd. Het onderwerp van de zwemmers wordt in de negatieven van La vie de famille geschetst. Fotografisch gesproken gebruikt hij kadrages dicht bij zijn onderwerpen die enkel de lichamen in het water laten zien, zonder rekening te houden met het decor erbuiten. Het water wordt een volwaardig onderwerp van de foto’s en verovert het beeldveld : de rimpeling van het water en de reflecties geven vorm aan de achtergrond.

Nadat hij zich gewijd heeft aan de menselijke soort interesseert Yves Auquier zich voor alles wat leeft, planten en dieren worden zijn modellen. Zoals in de rest van zijn productie is de sfeer een sleutelmoment in zijn foto’s.
Met die bescheidenheid die hem kenmerkt verwijst hij naar zijn werk in deze termen : “Ik heb eenvoudigweg dingen gedaan die ik graag deed” en het is in die eenvoud dat zijn werk zijn authenticiteit tentoonspreidt.

Biografie
De Belgische fotograaf Yves Auquier werd in 1934 in Brussel geboren. Hij groeit op in “le Pays Noir” en vertrekt daarna naar Brussel waar zijn professionele carrière start. Door zijn huwelijk met Agnès Leplae, keramiste en dochter van de beeldhouwer Charles Leplae (1903-1961) komt hij snel in contact met het Belgische artistieke milieu. Geleidelijk aan groeit zijn interesse voor de fotografie, en zijn ontmoeting in 1959 met de Belgische fotograaf Charles Leirens (1888-1963) bevestigt definitief zijn roeping. Vanaf 1961 start zijn carrière en realiseert hij zijn eerste solotentoonstellingen. In 1965 richt hij samen met andere Belgische fotografen de groep “Photo Graphie”op. De vaste leden van de groep zijn Pierre Cordier, Julien Coulommier, Gilbert De Keyser, Roland Denaeyer, Hubert Grooteclaes. Concreet organiseren zij tentoonstellingen van Belgische en buitenlandse artiesten op diverse culturele locaties, geven zij genummerde reeksen uit van originele werken, organiseren zij conferenties en nemen deel aan internationale congressen. Hun actie is belangrijk voor de erkenning in België van de fotografie als kunstvorm.

In 1969 wordt Yves Auquier docent aan de Ecole Supérieure des Arts “Le 75” in Brussel. Hij is het eerste afdelingshoofd fotografie van de school en start er in 1971 de cursus fotografiegeschiedenis. Tijdens datzelfde decennium wordt hij gekozen als lid van de aankoopcommissie van kunst voor het Ministerie van Cultuur. Hij is de eerste fotograaf die dat mandaat uitoefent. Zijn zin voor gemeenschappelijk werk, zijn interesse in anderen, brengt hem er opnieuw toe een groep, gewijd aan de fotografie, op te richten. “Images” ziet in 1974 het daglicht, docenten en studenten van “Le 75” sluiten zich aan bij dit nieuwe initiatief gewijd aan de seriële kunsten. De leden zijn : Monique Adam, Yves Auquier, Jacky Lecouturier, Jean-Marc Vantournhoudt, Francis Van Uffel en Guy Wéry. Zij publiceren boeken en andere uitgaven en organiseren talrijke tentoonstellingen, meer bepaald Images des Hommes dat in 1979 te zien is in Venetië. Yves Auquier zet zijn carrière als docent en zijn activiteiten in het fotowereldje verder. Naast conferenties, geschreven bijdragen aan boeken en tentoonstellingscurator, sticht hij in 1980 ook nog “Le Patrimoine photographique” voor het beheer van de fotocollecties van de staat. Talrijk zijn zijn tijdgenoten – collega’s, studenten, fotografen, vrienden – die zeggen in welke mate zijn contact bevorderlijk en inspirerend geweest is voor hun artistieke carrière.