De foto’s voor deze tentoonstelling werden gemaakt tussen juni 2022 en mei 2023. Het eerste deel van de tentoonstelling vertelt over het leed dat de Oekraïners al een jaar lang moeten doorstaan: bombardementen, doden en trauma’s bij mannen, vrouwen
en kinderen, de tragedie van een oorlog die niet zou mogen bestaan in de 21ste eeuw.

De Oekraïners, uitgeput door een jaar oorlog, hebben maar één doel voor ogen: het ‘normale leven’ dat hen werd ontrukt terugvinden. Dat is zo voor de 11-jarige Diana en haar 67-jarige opa Dmytro die, na een jaar van beproevingen onder een regen van bombardementen in Charkov, proberen om weer een gewoon leven te leiden sinds de Russen in september 2022 naar hun grenzen werden teruggedreven.

Intussen vechten de soldaten aan het oostelijke en zuidelijke front om hun land te bevrijden en de burgers te beschermen tegen de Russische agressie. Beelden van het front vormen het tweede deel van de tentoonstelling, onder andere in
de omgeving van Cherson, waar Skif, de leider van een groep vrijwillige soldaten, in
november 2022 deelnam aan de bevrijding van Cherson en de omliggende dorpen. Sindsdien proberen ze meer gebied te veroveren aan de andere kant van de Dnjepr.
Het werk dat op deze tentoonstelling te zien is dompelt ons onder in de wereld van burgers én soldaten die dezelfde wens delen: de bevrijding van hun land en het einde van de moordende oorlog.

VIRGINIE NGUYEN HOANG
Virginie Nguyen Hoang werd in 1987 geboren in België. Ze studeerde journalistiek aan de hogeschool IHECS (Brussel) en volgde een opleiding fotojournalistiek aan de Danish School of Media and Journalism (Denemar- ken). In 2010 werd ze fotograaf voor het Franse persagentschap Wostok Press dat ze in 2013 verliet. Parallel daarmee ging ze in mei 2012 aan de slag bij Studio Hans Lucas en werd ze medeoprichtster van Collectif HUMA. Van januari 2012 tot augustus 2014 werkte ze in Egypte als freelancer, maar ook als fotojournaliste voor de lokale krant ‘Egypt Independent’ en later voor ‘Mada masr’.

Via haar foto’s wil ze verhalen vertellen, vooral de verhalen die te maken hebben met sociale uitsluiting en de gevolgen van conflicten op de lokale bevolking. Sinds het begin van haar loopbaan maakte Virginie al verschillende reportages in België, maar ook in Syrië, Egypte, Irak, Turkije, Libië, Oekraïne, Vietnam, de Filippijnen, Afghanistan, India, Gaza, Centraal-Afrika en Maleisië.

Virginie werkt samen met talrijke kranten en magazines zoals Le Monde, Le Parisien Magazine, Le Figaro, VSD, L’Obs, Libération, La Croix, Le Pèlerin, Causette, l’Hebdo, l’Illustré, Le Temps, The Washington Post, Wall Street Journal, The New York Times, Politiken, De Standaard, La Libre Belgique…

Sinds 2019 werkt ze samen met Fujifilm België en gebruikt ze een Fujifilm XT3.
In 2012 ontving ze een Nikon Press Award Benelux in de categorie ‘Promising Young Photographer-Stories’ met haar reportage over de Roma in Brussel. In 2014 kreeg
Virginie een speciale vermelding bij de Prix Roger Pic van de Scam met het onderwerp ‘Gaza, l’après-guerre’. In 2016 sleepte ze met haar werk uit Gaza de derde prijs in T de wacht in de categorie ‘Editorial – Photo-reportage’ van de MIFA. Ze was ook laureaat van de Vocatio-beurs in België, werd genomineerd voor de ‘Prix Bayeux Calvados
des correspondants de guerre’ in de categorie ‘Jeune E Reporter’ en won de Prix Régional TV voor studenten en stagiairs in Normandië met de videodocumentaire ‘War
is a Bitch’, over de soldaten uit het Oekraïense leger die strijden aan de zwaarste fronten in het oosten van het land. In september 2018 won Virginie de Prix ANI-PixTrakk op
het internationale festival voor fotojournalistiek ‘Visa pour T l’image’ met haar reportage ‘Gaza, the aftermath’, die ook het onderwerp is van een boek dat in 2016 verscheen bij CDP Éditions. In november 2019 was ze laureaat van de ‘Burgerschaps- O prijs’ van de Stichting P&V in België. Virginie Nguyen Hoang ontving het Visa d’Or voor de digitale informatie Franceinfo, ondersteund door France O Médias Monde, France Télévisions, Radio France en het National Audiovisual Institute (INA) voor haar
webdocumentaire over Oekraïne getiteld « La vie sous le feu de la guerre ».