Schoonheid in de schijnbare saaiheid van het alledaagse leven. De analoge, pretentieloze beeldtaal van Thomas Vandenberghe (°1985) lijkt buiten de tijd te staan. Vrijdag 19 februari opent zijn tweede solotentoonstelling bij Stieglitz19 Gallery: In the time before us, there was a time before us. De fotograaf combineert er de suggestie van sensuele spanningen en verhalen door middel van geprinte beelden uit zijn analoge privé-archief en afdrukken van recente fotografische opnamen van banale voorwerpen.

De fotografie van Thomas Vandenberghe leest als een dagboek. Hij geeft er een inkijk in zijn intieme, dagelijkse leven. Zijn vroegere werk – waaronder veel foto’s van naakte ex-geliefdes – fungeerde vaak als een verwerking van een persoonlijk proces. Met een zekere zelfspot omarmde Thomas er slechte momenten en banaliseerde onvergetelijke. Tot Lien Buysens, een jong beeldend kunstenaar, op het toneel verschijnt en zijn leven danig door elkaar schudt. Lien tekent en schildert kleurrijke, gekrulde vormen op papier. Sommige van haar artistieke composities zoals het stilleven – een kan, al dan niet gevuld met bloemen, of een fruitschaal – vormen sindsdien een integraal onderdeel van Thomas’ beeldtaal. Zijn werk gaat een stille pas de deux met het hare aan, een dialoog zonder woorden.

Foto’s van zijn liefdes van weleer zijn daarom niet verdwenen. Reeds meer dan een decennium legt Thomas een arsenaal aan beelden vast. Zijn archief bevat vooral huis-tuin-en-keuken-fotografie dat vaak jaren ligt te rijpen alvorens hij beslist om een bepaald negatief te printen en zo te transformeren tot ‘een werk’. Enkele beelden uit de tentoonstelling refereren naar verloren geliefden. Door de specifieke kadrage al dan niet in combinatie met een toets hard flitslicht zijn de jongedames onherkenbaar. Waar de foto’s vroeger vooral drager waren van een intieme communicatie tussen Thomas en een voormalige liefde, zijn ze nu een studie/vorm en een conversatie van de fotograaf met zichzelf.

Speels en vrijgevochten – het zijn karaktereigenschappen die aan de basis liggen van de snapshotesthetiek van Thomas. In de donkere kamer van fotolaboratoria raakte hij jaren geleden geïntrigeerd door het experiment, van het afwisselen van verschillende belichtingstijden tot het bewegen van de fotografische drager bij de ontwikkeling van een negatief. Hij verscheurt ook testprints waarna hij de ontstane beeldfragmenten instinctief combineert tot nieuwe beelden. De afdrukken zijn vaak klein, met een groot wit passe-partout, netjes ingekaderd en in een rij opgehangen. In zijn nieuw werk hanteert Thomas enkele nooit eerder gebruikte technieken. Opmerkelijk is de bewegingsonscherpte die in veel beelden aanwezig is. Deze is hoofdzakelijk afkomstig van het bewegen van de fotografische drager in de donkere kamer. Een uitzondering vormt de kleurenprint (Still life of used flowers, 2020) die is ontstaan door de camera te bewegen tijdens een opname. Voor sommige werken uit de tentoonstelling gebruikte Thomas papieren negatieven die hem in staat stellen om groter werk te maken dat uit verschillende kleine, gepatineerde zilvergelatineafdrukken bestaat (Lamp, lazarus en ledikant #1, #2 en #3, 2020). Deze de- en reconstructie van het beeld daagt de fotograaf uit en bevraagt het medium.