© Miella von Chrupek

Prachtige buitenaardse wezens – pas op voor hun onaardse, betoverende schoonheid. Mirella von Chrupek verrast de kijker met haar nieuwe project, al zal – wie net als ik – haar kunst op de voet volgt, ongetwijfeld herkennen uit welk universum deze fascinerende, merkwaardig verleidelijke wezens komen. Haar vorige serie Eutopia vormt naar mijn mening een belangrijke brug tussen deze reeks fotomontages en haar eerdere foto’s en diorama’s. Hoewel Mirella’s werken die in het afgelopen decennium zijn gemaakt, kunnen worden omschreven als volkomen idyllisch, worden we hier geconfronteerd met een nogal vreemde kant van schoonheid – de schoonheid die heerlijk maar genadeloos misvormd is – een echt bizarre schoonheid.

Als ik deze beelden in een paar woorden zou omschrijven, zou ik zeggen dat we hier te maken hebben met Sentimenteel Surrealisme. Godinnen en diva’s van vergeelde omslagen van vintage filmtijdschriften veranderen in sterren uit een vergeten, parallelle toekomst. Maar dit is zeker geen triviaal doch schattig retrofuturisme. Er is hier niet de minste zweem van naïviteit of neerbuigendheid. Perfect op hun unieke manier, worden verschillende wezens gedestilleerd uit stof met hun flexibele lichamen met een glorieuze metaalglans. Deze wezens zijn noch onheilspellende necroïde xenomorfen, noch sexy Venusianen met een groene huid en paars haar. Ik ben overtuigd van hun uniciteit, aangezien ze noch eng noch gedomesticeerd zijn – ze zijn fundamenteel anders en mooi op hun eigen manier. Ze overschrijden de grenzen tussen het menselijke en het niet-menselijke. In haar laboratorium in de Warschause wijk Mokotów kruist Mirella vrouwen met anemonen. Hun gezichten zijn ontluikend als poliepen die in het koraalrif leven. Sommige van haar meisjes zien eruit als levende ammonieten, terwijl de gezichten van anderen lijken op gesegmenteerde harnassen van chrysaliden van het geslacht Mechanitis. Toch verliest geen van hen hun charme tijdens het proces.

(C) Mirella von Chrupek

Ik hou van de vrijheid die Mirella neemt met haar heldinnen. Ik hou ook van deze hypervrouwelijkheid die alles doorstaat, zelfs de meest radicale formele experimenten. Het sentimentele aspect van deze werken is voor mij van onschatbare waarde, omdat deze vreemde en buitenaardse wezens daardoor plotseling dichtbij en begrijpelijk worden. Er is hier veel nostalgie te vinden. Een verlangen naar een intergalactisch avontuur waar we zo op hoopten en dat ons alleen op het witte doek kon overkomen. Maar het is geen voor altijd verloren paradijs – de visie van een universele buitenaardse gemeenschap gaat door in onze fantasieën en harten. Sciencefiction kan een krachtige les in ethiek zijn. Ik heb humanisme geleerd van Ray Bradbury en zijn Martian Chronicles. Voor Mirella is het werk van Gene Roddenberry duidelijk een belangrijke inspiratiebron geweest. Ik kan me haar gemakkelijk voorstellen in het strakke roze met zwarte Starfleet-uniform, terwijl ze de enorme afstanden van de ruimte oversteekt aan boord van de USS Enterprise. Altijd volgens de Eerste Richtlijn en altijd open voor de nieuwe, onbekende en fascinerende schoonheid van de schepping. Zoals Charles Xavier ooit zei: “Mutatie. Het is de sleutel tot onze evolutie”.

Maurycy Gomulicki, Mexico-Stad, april 202