Met behulp van de duisternis weet fotograaf Marie-José Jongerius (1970) alledaagse taferelen zoals snelwegen, bouwplaatsen en palmbomen om te zetten naar een bijna buitenaardse fantasiewereld. Diepblauwe kleurvlakken met daarin de nauwelijks te herkennen contouren van een industrieterrein of juist een verlaten parkeerplaats badend in het licht; het afgebeelde is herkenbaar, maar voelt tegelijkertijd fictief. In Nocturnal stapt de toeschouwer die verstilling en vervreemding van de nachtelijke wereld in.

Al twintig jaar lang zoekt Jongerius in haar foto’s naar de grens tussen fictie en realiteit. Hierbij zoekt ze vaak het contrast op tussen de gecreëerde wereld en de natuurlijke wereld. Zo hervormt Jongerius, in het holst van de nacht vastgelegd, een normaal roerig industriegebied tot een surrealistisch maanlandschap. De machines, de gebouwen, de kunstmatige lichtbronnen; de sporen van de mens zijn duidelijk zichtbaar. Toch krijgt de toeschouwer de indruk dat hij alleen op de wereld is en kijkt de toeschouwer naar de wereld alsof hij zelf onzichtbaar is. De raadselachtige landschappen nodigen uit om verder te kijken dan de kaders van de foto. Welke rol speelt de mens in deze wereld? Welke geluiden zou ik horen als ik mij midden in dit landschap zou bevinden? Zal de zon er over een paar uur opkomen?