Maart 2020. Corona begint. Iedereen moet binnenblijven en alleen een enkeling is nog buiten. Op dat moment komt Zeeland op het pad van de fotograaf Jeroen Hofman. Hij beziet een lege provincie. Tegelijkertijd esthetisch en hard. Een moeilijk landschap. Weids, leeg, onaangetast met steeds op de achtergrond een vorm van bebouwing. Vaag of scherp afgetekend. De Zeelandbrug, rokende industrie, windmolens, Neeltje Jans en krasse kerken uit andere tijden. Een landschap met natuur en toerisme op gepaste afstand van elkaar, maar innig verstrengeld. En met overal het water dat tussendoor meandert. Alles is in Zeeland uitvergroot. In landschappen met rust aan de randen en industrie in het midden. Met luierende en kuierende toeristen op de eindeloze stranden en met ver in de horizon de wolken van de industrie, het ritmisch draaien van witte wieken en steeds de laatste flarden echte natuur. Zeeland wil het allemaal. Veel gasten, een ronkende industrie, een sprekende geschiedenis en een onaangeraakte natuur. Zeeland moet iets, anders verzuipt het.

De fotograaf komt steeds weer terug en daalt steeds dieper in het vlakke landschap door er als een biddende roofvogel boven te hangen. Hij gaat steeds scherper de kleine verschillen zien. Jeroen Hofman vangt Zeeland in fotografie en film. In kleuren die staan als een monument, maar ook langzaam bewegen als een processie. Hij schift het tijdelijke drama in een wolkenpartij van het tijdloze dat hij eigenlijk wil vangen. Hij wacht, hoog in een hoogwerker, tot dat ene gebeurt. En in zijn ooghoeken doemt het op naast het Verdronken Land van Saeftinghe met in de verte de kerncentrale van Doel, de havens van Antwerpen en de Schelde. Het zijn beelden die bijna bewegen en net niet stilstaan. De rust en de tijd die de fotograaf neemt, geeft de beschouwer de tijd en de ruimte. In een balans steeds die er maar even is en dan voor eeuwig is gevangen. In een kijkdoos waarin je verdwijnt.

Opening: 26 oktober 16 – 18 uur