Het Nederlands Fotomuseum presenteert Drempelruimte: drie projecten van interdisciplinaire kunstenaars op de ramen van het museum. De projecten komen tot leven zodra de zon onder gaat. Drempelruimte loopt vooruit op de tentoonstelling Eregalerij van de Nederlandse fotografie. Letterlijk op de drempel van het museum, voordat het museum binnengetreden wordt, presenteren de drie kunstenaars hun blik en visie op het concept van de Eregalerij. Wat telt als een foto en wat niet? Wat zijn de grenzen tussen fotografie en videokunst? Wat is ‘Nederlandse Fotografie’ precies? Studenten van de Master Film & Photographic Studies aan de Universiteit Leiden traden op als de curatoren van de tentoonstelling Drempelruimte, welke is georganiseerd naar aanleiding van de aanstaande opening van de Eregalerij van de Nederlandse fotografie. Deze groep studenten bestaat uit Anne Bousema, Conal Gilliand, Noemí Pascual Herrero, Minke van der Maas, Fiepke van Niel en Lili Wallis.

Soyun Park geeft in samenwerking met Inwoo Jung een platform aan digitale amateurfoto’s die niet opgenomen zijn in de Eregalerij. Tyler en Sebastian Koudijzer verkennen de samenwerking tussen fotografie en dichtkunst en Baha Görkem Yalim bevraagt het medium fotografie door middel van videokunst. Samen nemen de kunstenaars de ramen van het museum over om hun kritische artistieke visie te geven op de Eregalerij van de Nederlandse fotografie.

Tentoonstelling
Vanaf 21 januari is er een bijzondere groepstentoonstelling te zien met werken gemaakt door de kunstenaars Baha Görkem Yalim, Soyun Park en Tyler en Sebastian Koudijzer. Zodra de avond valt komen de werken van Yalim, Park en de gebroeders Koudijzer in de tentoonstelling Drempelruimte tot leven. De tentoonstelling maakt deel uit van Nacht in / Dag uit, een project van het Nederlands Fotomuseum waarbij kunstwerken geprojecteerd worden op de ramen van het museum vanaf zonsondergang tot zonsopgang. De nachttentoonstelling zal vanaf de straatkant te zien zijn en vindt plaats van 21 januari tot en met 18 maart 2021.

Soyun Park | In The Middle of Attention
In het videowerk In The Middle of Attention onderzoekt Soyun Park wat een foto betekenisvol maakt voor de geschiedenis van de Nederlandse fotografie. Ze doorzocht verschillende hashtags op Instagram, waaronder #dutchphotography, om zo een enorme verzameling van Nederlandse foto’s aan te leggen. De werkwijze van de kunstenaar resulteert in twee verschillende lagen van het cureren van fotografie. Op een eerste wijze wordt een grote hoeveelheid afbeeldingen door Park gedownload via een hashtag filter, waardoor een autonome vorm van cureren van de Instagram gebruikers wordt omarmd door de kunstenaar. Op een tweede wijze organiseert en transformeert Park vervolgens deze afbeeldingen zelf naar een bewegende presentatie, waarin haar eigen creatieve en experimentele vorm van cureren naar voren komt aan de hand van de hashtags. De enorme collectie aan foto’s gebruikt de kunstenaar om zo op een humoristische manier het eindeloze aantal afbeeldingen waar wij op dagelijkse basis mee geconfronteerd worden te omarmen als een onderdeel van de geschiedenis van de Nederlandse fotografie.

Park gebruikt de stroom van afbeeldingen in haar werk om een kritische houding aan te nemen. De vraag wat een bepaalde foto een ‘betere’ foto dan een andere maakt komt uit deze kritische houding naar voren. Soms kan een foto van groot historisch belang een visueel relatief minder sterke foto zijn. Wat is daarnaast de definitie van een ‘Nederlandse’ foto? Valt Park, wonend en werkend in Nederland maar oorspronkelijk van Zuid-Koreaanse afkomst, onder de criteria van ‘Nederlands’ kunstenaar?

De titel In The Middle of Attention refereert op ironische wijze aan de manier waarop Park een schijnwerper plaatst op alle fotografie die niet deel uit kon maken van de Eregalerij.

Voor In the Middle of Attention gaat Park bovendien een samenwerking aan met  geluidskunstenaar Inwoo Jung. Jung maakt een live soundtrack bij de video-installatie van Park die tegelijkertijd met het het werk op de ramen via de QR code te beluisteren is. De soundtrack kan ook worden beluisterd via deze link.

Biografie Soyun Park en Inwoo Jung
Soyun Park is Zuid-Koreaanse multidisciplinaire kunstenaar en designer, wonend en werkend in Den Haag. Daarnaast is Park de oprichter van RGBdog, een studio waar technologie en geluid samen worden gebracht met de visuele kunsten. Ze is geïnteresseerd in de vraag hoe technologie menselijk functioneren beïnvloed, zowel op een individueel level (fysieke beweging en relaties) als op een sociaal level (architectuur en politiek). Haar werk bestaat uit video’s, installaties en audiovisuele performances, waarbij ze vaak samenwerkt met geluidskunstenaars. Ze experimenteert met verschillende vormen van nieuwe media en technologie. Hiermee onderzoekt ze de steeds vager wordende grens tussen de digitale wereld en de realiteit.

Inwoo Jung is een multidisciplinair kunstenaar geboren in Zuid Korea en werkzaam in Cologne. Jung benadert in zijn werk een gevoelige balans tussen geluidsstructuren, waarbij hij natuurlijke geluiden samenbrengt met synthetische geluiden. Geluidssamples, elektronische geluiden en veldopnames en -stemmen worden in Jung’s werk verenigd. Met een karakteristieke werkwijze van het ‘verven’ en ‘beeldhouwen’ van tonen creëert de kunstenaar synesthesie met non-verbale tonen.

Door roeien en ruiten © Tyler en Sebastian Koudijzer

Tyler en Sebastian Koudijzer | Door roeien en ruiten
‘Door roeien en ruiten’ is een project van de broers Tyler en Sebastian Koudijzer waarin fotografie en dichtkunst in nauwe relatie tot elkaar staan. Het project is een vervolg op het eerdere project ‘JAMPA’, waarin zij foto’s uit het archief van het Nederlands Fotomuseum selecteerden en vervolgens op krachtige wijze samen brachten met woorden. De beelden waar de broers naar op zoek gingen in combinatie met hun eigen woordkunst geven het verhaal weer van de weg van hun voorouders van Java, via Suriname, naar Nederland. In het archief vonden de kunstenaars voor het project Javaanse tradities en gebruiken die in hun omgeving steeds minder voorkomen. Bovendien vonden de broers door het project een verloren familiestuk en ontstond er een nieuw gevoel van verbondenheid, zowel met elkaar als met hun achtergrond en cultuur.

In ‘Door roeien en ruiten’ is wederom zichtbaar hoe het werk een sterke verbinding toont tussen beelden en woorden. Ditmaal onderzoeken de kunstenaars een krachtige relatie tussen beeld en woordkunst door een interactie tussen zelfgeschreven tekst en eigen gemaakte beelden, waarbij laatstgenoemde een grens illustreert tussen stilstaand en bewegend fotografisch beeld. Met nostalgische trots verkennen de broers in het werk de oude Javaanse levenswijze Kejawen, wat ze voorheen slechts kenden als ‘De Stille Kracht’. Geïnspireerd op de verfilming van het gelijknamige boek, geschreven door Louis Couperus (1900), schijnen zij een alternatief licht op de daarin voorkomende badkamer-scène.

Op een bijzondere manier bevragen en onderzoeken de gebroeders Koudijzer de vergeten geschiedenis en trauma’s van de Surinaams Javaanse gemeenschap in Nederland. Een belangrijke project voor de Nederlandse fotografie, waarbij de kracht van het project juist in de samenwerking van fotografisch beeld en woorden tot uiting komt.

Biografie Tyler en Sebastian Koudijzer
Tyler (1990) en Sebastian (1993) Koudijzer zijn Rotterdamse broers die woordkunst en fotografie samenbrengen. In maart 2020 startten de broers samen op Instagram het project Dicht bij: Tyler & Seb, als reactie op social distancing. Om op afstand toch samen te komen, reageerden zij 30 dagen lang op elkaars artistieke uitingen. Sebastian stuurde foto’s naar Tyler en hier reageerde Tyler op met een kort gedicht of andersom. In mei 2020 gingen zij voor het project JAMPA op zoek in het archief van het Nederlands Fotomuseum om beelden te vinden die het verhaal weergeeft van de weg van hun voorouders.

Baha Görkem Yalim © Grey Immanence

Baha Görkem Yalim | Grey Immanence
‘Grey Immanence’ is een video installatie geïnspireerd door de 30 seconde durende scène in Bela Tarr’s laatste film ‘Turin Horse’ (2011). In de desbetreffende scène aan het einde van de film is te zien hoe het licht in een lamp dooft tot er niks anders dan een zwart beeld overblijft. Yalim filmt voor Grey Immanence een nieuwe creatie van het betreffende moment, waarin de scène wordt voorgesteld met een langere tijdsduur en gepresenteerd wordt in een loop. Een metafysische

interesse van de kunstenaar en de focus van het kunstwerk worden bepaald door de essentie van film en fotografie als media: licht. Vanuit deze focus wordt in Grey Immanence het punt onderzocht waarop het fictieve van de lamp overgaat in werkelijkheid. De lamp in de film functioneert als een echte lamp door de relatie die het medium heeft met licht en tijdsduur. De weergave van de lamp wordt door Yalim in een nieuwe context als een ‘slow video’ weergegeven die constant in een loop verschijnt en op sommige momenten wel een stilstaande foto op zichzelf lijkt. Het werk raakt daarmee een kwestie van ‘licht’ als essentie en bindende factor van fotografie en film. De vraag ‘Wat kan worden beschouwd als een foto en wat niet?’ is in het bijzonder interessant in deze context.

Het werk komt het beste tot zijn recht wanneer de zon ondergaat, doordat het donker van de nacht bijdraagt aan de letterlijke functie van de lamp als bron van licht en het object exact de functie krijgt waarvoor het gemaakt is. De titel van het werk van Yalim refereert in hetzelfde opzicht met ‘immanentie’ naar de staat waarin iets inherent of exclusief bestaat binnen de structuur waartoe het behoort. De functie van de lamp als lamp op zichzelf, maar ook op een andere level ‘licht’ als de essentie van het medium fotografie en het medium film.

In relatie tot het concept van de Eregalerij is de kunstenaar bovendien geïnteresseerd in het metaforische gebruik van de lamp in de film van Tarr om een einde aan te duiden. De olielamp in het werk van Yalim functioneert als een subtiel commentaar op een lineair samengestelde geschiedenis in een concept als een eregalerij, waarin vooruitgang en verbetering in techniek gevierd worden aan de hand van een chronologische orde en geschiedenis wordt bewonderd vanuit een ‘betere’ toekomst. De metafoor voor een einde verkrijgt een nieuwe betekenis voor de kunstenaar in de realiteit van vandaag, met een meervoudigheid aan crisissen zoals een wereldwijde pandemie, economisch verval, laatkapitalistische uitbuiting, klimaatverandering en een vluchtelingencrisis. Letterlijk op de drempel van binnen en buiten het museum ziet Yalim de lamp als zowel een signaal voor gevaar, als een thuisbasis voor uitgesloten kunstenaars (en mensen in het algemeen), gelijk aan de functie van een vuurtoren.

Biografie Baha Görkem Yalim
Baha Görkem Yalim (1987, Izmir) is een visuele kunstenaar woonachtig in Amsterdam. Na gewerkt te hebben als ingenieur maakte Yalim de overstap naar de visuele kunsten. Hen voltooide de Bachelor Fine Arts aan de Gerrit Rietveld Academie, en de masters Art and Research aan de Gerrit Rietveld Academie en de Universiteit van Amsterdam en Art Praxis aan het Durch Art Institute (DAI). Yalim’s werk is multidisciplinair van karakter en is constant in beweging. Hun artistieke praktijk bestaat uit video, sculptuur en performance. De positie van Yalim kruist regelmatig die van auteur, onderwijzer en curator en omvat producties van dichtkunst, fictie en academische reflecties. De artistieke praktijk van Yalim is sterk verbonden met de kunstgeschiedenis en de lezing, her-lezing en mis-lezingen daarvan. Vanuit de perspectieven van gender en arbeid benadert Yalim concepten als objecthood, geschiedenis en artistieke contaminatie.