Daido Moriyama (Osaka, 1938, woont en werkt in Tokio) groeide op in het verwoeste naoorlogse Japan en behoorde daarmee tot wat wel ‘de generatie van ruïnes’ wordt genoemd. Opgeleid met grote fotografen uit die tijd (Takeji Iwamiya, Ejkoh Rose), werd hij zelf freelance fotograaf kort voordat hij in 1968 bij het legendarische Japanse avant-gardetijdschrift Provoke kwam.

De drie nummers van dit magazine-manifest zorgden meteen voor een enorme schokgolf in het Japanse en internationale artistieke landschap. Hij verdedigt daar met zijn acolieten een nieuwe benadering van de fotografische taal, met name door een wilde esthetiek “Are / Bure / Boke” (korrelig / rauw / fuzzy) aan te nemen, die in staat is om de onrustige gevoeligheid van de auteurs tegenover de wereld uit te drukken.

De werken van Daido Moriyama integreren perfect de radicale uitdrukkingswijze van de beweging, met zijn onrustige en rokerige universum, zijn stedelijke onderwerpen, vaak nachtelijk en de gevaarlijke kadreringen die de opzettelijke afwezigheid van compositie weerspiegelen.

Maar hij breekt ook de codes met een eigenaardig en fundamenteel gebaar, dat van toe-eigening. Geïnspireerd door Warhol bevestigt hij met dit gebaar dat de beelden die hij uit de openbare ruimte haalt, op dezelfde manier tot zijn corpus van beelden behoren als de beelden die hij zelf vastlegt. In deze geest reproduceert, herkadert en signeert hij beelden van evenementen, beroemdheden of nieuwsitems die hij aantreft in de pers, televisie, bioscoop of reclameposters. Zo voert hij een kritiek uit op de dominante beelden en het voyeurisme van de media, al aan het werk in een van zijn eerste reeksen: Accidents. Deze bestaat uit opnieuw gefotografeerde nieuwsitems, waarin hij de contrasten intensiveert en zooms gebruikt die hun tragische dimensie accentueren.

Na de ineenstorting van het tijdschrift, die plaatsvindt na slechts twee jaar bestaan, blijft Daido Moiryama de beweging belichamen door middel van zijn foto’s.

Het werk van Daido Moriyama is het onderwerp geweest van talrijke internationale tentoonstellingen, waaronder de groepstentoonstelling New Japanese Photography in 1974 in MoMA (New York), gevolgd door de grote solotentoonstelling Stray Dog in 1999 in SFMoMa (San Francisco). Zijn werk was ook te zien in Foam (Amsterdam, 2006), bij de Cartier Foundation for Contemporary Art (Parijs, 2003) en in het Tate Modern in duo met William Klein (Londen, 2012).

Onder de talrijke monografische publicaties noemen we Japan a Photo Theater (1968); Bye Bye Photography (1972), Light and Shadows (1982) en A Journey to Nakaji (1987).
Meer over deze brontekst