Het vereeuwigen van verhalen

Wanneer de oorspronkelijk Nijmeegse Nicole Segers (1960) op haar 21^e voor het eerst door de zoeker van een camera kijkt, is het liefde op het eerste gezicht. Met haar camera in de hand en de uitgestippelde routes, kriskras door andere Afrika, in haar rugzak ontdekt ze hoe ze verborgen verhalen vangt en vereeuwigt in beeld.

Hoopvol maar wantrouwend

Het is 2001 wanneer Europa een herenigde toekomst tegemoet gaat en ‘onze’ grenzen richting het oosten opschuiven. Gedreven door nieuwsgierigheid pakt Nicole Segers haar koffers, haar Leica en trekt samen met Irene van der Linde langs de zevenduizend kilometer nieuwe grens. Op zoek naar het antwoord op de vraag: Wie zijn onze nieuwe grensbewoners en wat doet deze eenwording met ze? De muur is gevallen, dictaturen zijn omvergeworpen en grenzen geopend. Ondertussen gaat het vanuit Brussel vooropgestelde beleid dwars door alle lands- en gemeenschapsgrenzen heen. In de karakteristieke zwart-wit beelden van het boek Het einde van Europa legt de fotograaf hoop en perspectief vast, maar ook het wantrouwen en argwaan van de inwoners.

Het leven aan de overkant

Niet veel later start Brussel de toetredingsonderhandelingen met Turkije. Samen met Van der Linde vervolgt Segers haar reis richting Istanbul, waar de Bosporus een geografische en symbolische grens vormt tussen Europa en Azië. Ze varen een jaar lang mee op met de veerpunt tussen de twee continenten. Segers legt, dit keer in stralende kleuren, de mensen en het leven op beide oevers vast. In het boek Ontmoetingen langs de Bosporus vragen de twee zich af: vaart het land richting Europa, of zal het toch de andere kant op gaan?

Een verhaal van weemoed

Al snel verschijnt de Balkan weer op de radar en kunnen de fotograaf en schrijver niet op hun handen blijven zitten. In Bloed en Honing (Boom uitgevers) keren ze terug naar de lappendeken van Europa. “Als je wilt weten wat er in Europa speelt, dan moet je naar de Balkan” aldus Segers. Haar beelden van de landen van bloed en honing (de letterlijke vertaling van Bal en kan) tonen verlaten dorpen in Sarajevo, authentieke winkelstraten in Noord-Macedonië, roerloze wachtposten in Kosovo en jongeren voor slecht onderhouden huizen in Albanië. Ze illustreren het terugvallen op religie en weemoed naar oude tradities. Van optimisme blijkt allang geen sprake meer.

Met de gelijknamige tentoonstelling Bloed en Honing in Museum Het Valkhof sluit Segers de trilogie af. Sterke beelden laten zien hoe de stemming in Europa in twintig jaar tijd is omgeslagen. Het is een uitnodiging voor een driedelige reis dwars door de zichtbare en onzichtbare grenzen.