Loading Events
  • This event has passed.

In de zomer van 2022 laten vier fotografen in Huis Marseille zien hoe hard of juist hoe mooi het aardse bestaan kan zijn. Hun uiteenlopende fotografische documenten vormen daarvan een overtuigend bewijs.

Dirk Kome – Vijf lange meden
‘Op een boerderij is ouder worden een lastig proces, je blijft er wonen maar je kan steeds minder,’ zegt fotograaf Dirk Kome (Rockanje, 1976), die al drieëntwintig jaar lang zijn ouders en broer fotografeert op hun boerderij in Rockanje, een dorp aan de kust ten zuiden van Rotterdam. Op Komes foto’s is te zien hoe zijn ouders gaandeweg grijs en krom zijn geworden: ‘Mijn ouders waren destijds 53 en zijn nu 76, ze liepen eerst voorop en nu achteraan. Mijn broer was 25 en nu 48. Zijn kracht en invloed zijn toegenomen,’ zegt Kome. Het gegeven dat Komes familie op hetzelfde land leeft en werk als hun voorouders is zowel een kracht als een verplichting. Gaandeweg werd het eeuwenoude familiearchief onderdeel van Komes proces. De jaren gaan vanzelf voort op de boerderij, terwijl de natuur en de seizoenen de loop van het dagelijks bestaan bepalen.

Lindokuhle Sobekwa – Umkhondo. Tracing memory
De Zuid-Afrikaanse fotograaf Lindokuhle Sobekwa (Johannesburg, 1995) kijkt – zoals hij het zelf noemt – op een ‘naar binnen gerichte manier’ via zijn camera naar het land van zijn voorouders, de Oost-Kaap. Sobekwa’s werk is te lezen als een autobiografisch narratief op de grens tussen fictie en werkelijkheid. Het mysterie van zijn verdwenen zuster Ziyanda – onderwerp van de serie I carry her photo with me – vormt het hart van zijn werk in Huis Marseille en de kern van zijn fotografische zoektocht. Van daaruit lopen er lijnen naar de geschiedenis van zijn moeder, die in de jaren tachtig haar geboortegrond aan de Oost-Kaap verliet.

Dana Lixenberg – Polaroid 54/59/79
Dana Lixenberg (Amsterdam, 1964), die in 1989 als beginnend fotografe naar New York vertrok en in 2018 terugkeerde naar haar geboorteplaats, laat voor de allereerste keer de polaroids zien die zij in de periode van 1993 tot 2008 maakte, het jaar dat Polaroid stopte met het produceren van de zo genoemde ‘peel polaroids’, en die ze in 2020 na lange tijd weer door haar handen liet gaan. Ze brachten herinneringen boven aan fotoshoots, ontmoetingen, reizen en samenwerkingen. Deze instantfoto’s waren een essentieel onderdeel van haar werkproces en dienden als test- en referentiemateriaal. Lixenberg maakte in die periode veel werk voor tijdschriften als Vibe, The New York Times Magazine, The New Yorker, Rolling Stone, de Franse Vogue, Cosmopolitan en Vrij Nederland. Het waren de hoogtijdagen van ‘printed media’ en de laatste periode waarin voornamelijk nog analoog werd gewerkt. ‘Je ziet in de portretten het verglijden van de tijd,’ zegt Lixenberg. Haar Polaroids vormen een collectief portret van haar werkproces, de Amerikaanse cultuur en de samenleving in de tijd dat zij in de VS woonde.

Sabelo Mlangeni – Isivumelwano
De huwelijksportretten van Sabelo Mlangeni (Driefontein, 1980) uit zijn serie Isivumelwano, ten slotte, gaan bijna dertig jaar terug, naar 1994, een jaar dat een keerpunt betekende voor Zuid-Afrika, dat toen een zwarte meerderheidsregering kreeg. Mlangeni beschrijft zijn werk als ‘het uitvergroten van de systemen waarin we bestaan (en waartegen we ons verzetten)’. De huwelijken die Mlangeni fotografeerde – in kerken, verenigingsgebouwen, natuurgebieden en op achterafplekken – zetten de overgeërfde rituelen van de witte trouwerij op z’n kop. De foto’s in Isivumelwano – een Nguni-woord dat contract, overeenkomst of alliantie betekent – vormen een testament van de werking van liefde en de inherente schoonheid van het dagelijks bestaan.

Dirk Kome – Vijf lange meden
Dana Lixenberg – Polaroid 54/59/79
Sabelo Mlangeni – Isivumelwano
Lindokuhle Sobekwa – Umkhondo. Tracing memory
+ Deana Lawson – collectie

 

Foto credit: Dana Lixenberg, Withney Houston, New Yersey, 1998, (Your Love is My Love, album package for Arista Records)

Share This Story, Choose Your Platform!